ผีมีจริงอ่ะเปล่า Ghost is Real

ผีมีจริงอ่ะเปล่า Ghost is Real

บรื๊ออออ บรรยากาศภายนอกช่างเย็นยะเยือกน่ากลัว ยิ่งเจ้าตูบหน้าบ้านพากันเห่าหอน ทำเอาเจ้าตัวเล็กนั่งกอดเข่าจุมปุ๊กไม่ยอมขยับไปไหน เมื่อคุณแม่เห็นเข้าจึงเดินเข้าไปลูบหัวลูกรัก หนูน้อยเงยหน้าขึ้นมามองตาใสแป๋ว เต็มไปด้วยความกังวล “แม่ ผีมีจริงอ่ะเปล่า?” เจ้าตัวดีกระซิบถามแผ่วเบา ทำเอาคุณแม่ต้องนั่งลงใกล้ๆ กอดลูกไว้แนบอก ก่อนจะคิดหาคำตอบที่เหมาะสม

Good Answer

หลังจากนั่งลงและกอดลูกให้หนูน้อยได้อุ่นใจแล้ว คุณแม่จึงย้อนถามลูกกลับไปว่า “ทำไมหนูถึงถามอย่างนั้นล่ะค่ะ” รอฟังคำตอบของลูก หากเขาบอกว่าเห็นผีอยู่นอกหน้าต่าง คุณอาจบอกกับลูกว่า ที่ลูกเห็นนั้นเป็นเงาของต้นไม้ที่ถูกลมพัดต่างหาก อย่าฟันธงลงไปว่าผีมีจริงแน่ๆ หรือดุว่าลูกเหลวไหลคิดไปเองเพราะว่าผีไม่มีสักหน่อย เพราะจินตนาการของเด็กวัยนี้มักทำให้เกิดความกลัวได้บ่อยครั้ง ถึงแม้คุณจะยืนยันว่าผีไม่มีจริงก็ตาม การที่ลูกถามถึงผี นั่นหมายความว่าเขากำลังหวาดกลัว คุณจึงควรตะล่อมถามหาสาเหตุความกลัวของลูก และคลายความกังวลใจให้กับเขา เช่น หากเมื่อตอนเย็นเขาเกิดดูการ์ตูนที่มีผี คุณก็อธิบายให้ลูกฟังว่าการ์ตูน เป็นเพียงเรื่องที่คนเราสร้างขึ้นมา เป็นต้นการกระตุ้นให้ลูกได้พูดสิ่งที่เขากังวล นอกจากจะทำให้คุณรู้ปัญหาและแก้ได้ตรงจุดแล้ว ก็ยังทำให้เด็กๆ สบายใจขึ้นด้วยค่ะ

Bad Answer

“ผีเผออะไรมีที่ไหน นอนได้แล้ว เหลวไหลจริงๆ!” หรือ “มีสิ มีแน่ๆ เลย ยิ่งลูกไม่ยอมนอนอย่างนี้ ผีจะมากินตับ ระวังให้ดีเถอะ” คำตอบเหล่านี้เข้าขั้น Bad Answer และไม่ควรนำมาใช้อย่างเด็ดขาดค่ะ คุณควรเข้าใจว่าความกลัวเป็นส่วนหนึ่งในพัฒนาการของเจ้าตัวเล็ก ซึ่งคุณพ่อคุณแม่มีหน้าที่ช่วยให้ลูกก้าวผ่านความกลัวนั้นมาให้ได้ แต่ไม่ใช่ใช้ความกลัวของลูกเป็นเครื่องมือในการจัดการพฤติกรรมของเด็กๆ เมื่อรู้อย่างนี้แล้ว หันมาใส่ใจความกังวลของคนตัวเล็ก และอย่าคิดว่าเป็นเรื่องเหลวไหลอีกเลยค่ะ