ทำความรู้จัก และทำความเข้าใจ

ทำความรู้จัก และทำความเข้าใจ

แม้ว่าผมจะเป็นนักเขียนมือใหม่ แต่ที่ผมลุกมาจับปากกาเขียนคอลัมน์นี้ เพราะผมเชื่อว่าจากประสบการณ์และมุมมองทั้งการเป็นพ่อและการเป็นผู้บริหารโรงเรียนกว่า 10 ปีของผมนั้น ได้พบเจอกับเด็กหลากหลายประเภท ครู อาจารย์ จากหลากหลายเชื้อชาติ หรือแม้แต่ท่านผู้ปกครองที่ดูเหมือนจะมีการปกครองดูแลลูกหลานในลักษณะที่น่าตื่นเต้นแตกต่างกัน ซึ่งสิ่งเหล่านี้เองผมตั้งใจจะถ่ายทอดมุมมองความคิด  หรือความเข้าใจในอีกแง่มุมที่ต่างออกไป  รวมถึงสาระความรู้ในหลากหลายเรื่องราวที่ผมได้พบเจอหรือสัมผัสมาด้วยตนเอง  ซึ่งผมคาดว่าจะมีประโยชน์กับคุณผู้อ่านไม่มากก็น้อย 

เราลองมาเริ่มต้นอย่างง่ายๆ ด้วยคำว่า Know Your Kid  ผมขอถามกลับไปยังคุณพ่อคุณแม่ทุกท่านว่า  จริงๆ แล้วเรารู้จักลูกเรามากน้อยแค่ไหน  เราใช้เวลาอยู่กับลูกของเรากี่ชั่วโมง  เราให้เวลากับลูกเรามากกว่าที่เราให้กับทีวีหรือแชทบล๊อกหรือเปล่า ถามผมเองผมยังตอบตัวเองไม่ได้เลยว่าผมรู้จักลูกผมดีกว่าคุณครูที่โรงเรียนหรือพี่เลี้ยงที่บ้านหรือเปล่า  ผมลองมานั่งคิดเล่นๆ ว่า วันๆ นึง (ไม่รวมวันหยุด) ผมใช้เวลาอยู่กับลูกวันละแค่ประมาณ 2 ชั่วโมงเท่านั้น หลังจากนั้นเขาก็เข้านอน  เทียบกับเวลา 7-8 ชั่วโมงที่เขาอยู่ที่โรงเรียน  มันผิดกันนะ  ผมถึงไม่ค่อยสงสัยหรอกว่าเมื่อเด็กโตขึ้นมาหน่อย เขาถึงเริ่มที่จะติดเพื่อน  ซึ่งนั่นก็ไม่ใช่ประเด็นเท่าไร  แต่ผมอยากจะสะท้อนภาพให้คุณพ่อคุณแม่เห็นว่าโอกาสที่เราอยู่กับลูกนั้นมันก็น้อยอยู่แล้ว  ทำไมเราไม่ตักตวงช่วงเวลานี้ให้ได้ประโยชน์  ให้มีคุณภาพ  และใช้มันอย่างมีค่าที่สุด  เพียงแค่คุณใส่ใจเขามากขึ้นอีกนิด  ดูแลเขาเพิ่มขึ้นอีกหน่อย คุณก็สามารถทำวันๆ นึง ที่แสนจะธรรมดาให้เป็นวันพิเศษทั้งของคุณและของเขาได้  ลองถามตัวเองว่าวันนี้คุณยิ้มให้ลูกคุณหรือยัง  หรือทั้งวันคุณก็เพียงแต่ห้ามนู่นห้ามนี่เขา 

ในทางกลับกันคุณพ่อคุณแม่บางท่านอาจจะเอาใจใส่มากไปหน่อยจนลืมนึกถึงหลักความจริง  ยกตัวอย่างลูกชายผม 3 ขวบ อยู่ที่โรงเรียนเขาสามารถใส่รองเท้าเองได้เพราะคุณครูจะไม่ใส่ให้เด็ดขาด  แต่เวลาเขาอยู่บ้านผมกลับรอคอยความชักช้าของลูกชายผมไม่ไหวจนต้องลุกขึ้นมาใส่ให้ทุกครั้ง  จนกระทั่งภรรยาผมบอกผมว่าเขาเข้าใจแล้วว่าทำไมลูกชายผมถึงใส่รองเท้าช้าที่สุดในห้อง  ผมกลับมานั่งคิดว่าโอกาสเล็กน้อยที่เขาสามารถเรียนรู้และเสริมสร้างพัฒนาการนั้นต้องถูกทำลายด้วยความเผลอเรอของผมหรือเพราะผมมีความอดทนรอไม่เพียงพอเพียงเท่านั้นหรือ  คุณพ่อคุณแม่ครับโอกาสอยู่ตรงหน้าเราเสมอ  เพียงแต่เราจะไขว่คว้ามันมาหรือไม่  และหากเราได้มันมาแล้วก็ควรเอาใจใส่ดูแลอย่างเต็มที่ครับ 

และนอกจากบทบาทความเป็นคุณพ่อลูกสามที่ดูเหมือนจะติดตัวผมไปตลอดชั่วชีวิตนั้นยังอีกยาวไกล  แต่ผมก็ไม่เคยลืมว่ายังมีลูกๆ อีกกว่า 700 ชีวิตที่ผมต้องดูแลและเลือกสิ่งที่ดีที่สุดให้พวกเขาเช่นกัน  ผมบอกตัวเองเสมอว่าโรงเรียนก็คือบ้านหลังที่สองของลูก  มันต้องเป็นสถานที่ที่น่าไว้เนื้อเชื่อใจและเป็นสถานที่ที่ต้องดูแลลูกเราได้เป็นอย่างดี  แต่ก็อีกนั่นแหละครับที่ในโรงเรียน  ผมก็มักจะพบเจอเหตุการณ์ที่น่าสนใจ  ที่น่าเห็นใจ  ที่น่าตกใจ  ที่น่าแปลกใจ  และต้องเอาใจเข้าไปช่วย  เข้าไปแก้กันบ่อยครั้งครับ  ปัญหามีให้พบเจอและให้ขบคิดทุกวัน  หลายๆ เหตุการณ์ก็ผ่านพ้นไปได้ด้วยดี  แต่ก็มีอีกหลายเหตุการณ์

เช่นกันที่ต้องกุมขมับเลยทีเดียว โดยเฉพาะหากเป็นเรื่องที่เกี่ยวกับผู้ปกครองและเด็กเอง  โดยในบางครั้งผมมองแล้วว่าปัญหาไม่ได้อยู่ที่ตัวเด็กเลยและปัญหามันน่าจะจบได้ไม่ยาก  ในหลายๆ ครั้งผมอยากจะยกมือไหว้บอกเห็นใจผมบ้าง  ซึ่งถ้าหากเปิดอกเปิดใจคุยกันและรับฟังเหตุผลกันมากขึ้นก็คงจะดีทีเดียวครับ  และประสบการณ์ต่างๆ เหล่านี้เองที่ผมตั้งใจหยิบยกเอามาแบ่งปันให้ทุกท่านได้คิดอ่านในหัวข้อถัดๆ ไป

จุดมุ่งหมายสำคัญของผมเพียงแค่หวังว่าประสบการณ์ที่ผมนำมาแบ่งปันจะสร้างรอยยิ้มและความเข้าใจที่เพิ่มขึ้น  หรืออาจเป็นบทเรียนให้คุณพ่อคุณแม่นำไปคิดหรือประยุกต์ใช้กับครอบครัวตัวเองเพื่อความสุขที่เพิ่มมากขึ้นในครอบครัวครับ

อาจารย์ปรมิตร ศรีกุเรชา

รองประธาน โรงเรียนนานาชาติแอ๊ดเวนต์รามคำแหง